Neuroblastoma (nerwiak zarodkowy ) jest jednym z najczęstszych guzów litych wieku dziecięcego i noworodkowego, wywodzącym się z cewy nerwowej , która jest częścią układu współczulnego. Należy do grona nielicznych nowotworów endokrynologicznych , które produkują hormony. Najczęściej rozwija się w nadnerczach (40% guzów pierwotnych i 60% jako przerzuty), jamie brzusznej ( 30% - poza nadnerczami), klatce piersiowej (ok. 20%), miednicy i szyi. Szczyt zachorowalności przypada na 2. rok życia a w 90% występuje przed 5. rokiem życia. W Polsce notuje się ok. 70 nowych zachorowań rocznie.

Neuroblastoma jest bardzo zróżnicowanym nowotworem pod względem zachowania i prognozy. Niektóre z jej postaci spontanicznie ustępują bez leczenia, inne zaś są oporne na intensywną wielolekową terapię. Z tego powodu uznaje się to schorzenie jako jedno z najbardziej agresywnych i trudnych w leczeniu nowotworów u dzieci. U niemowląt nerwiaka zarodkowego diagnozuje się często w stadium rozsianym ( przerzuty w wątrobie, kościach, szpiku kostnym i innych miejscach). Przyczyny powstawania tej choroby nie są poznane. Część naukowców uznaje za przyczynę przypadkowy rozrost komórek podczas normalnego tworzenia się współczulnego układu nerwowego.

Towarzyszące objawy są zależne głównie od umiejscowienia guza. Zazwyczaj związane są z problemami z odżywianiem prowadzącym do utraty wagi, biegunek i ogólnego wyniszczenia. U większości pacjentów (ok. 85%) obserwuje się wzrost stężenia katecholamin w moczu ( powodujący m.in. nadciśnienie tętnicze, zaczerwienienie skóry, pocenie), które podczas leczenia spada będąc miernikiem skuteczności.

Diagnostyka opiera się na biopsji. Uzyskane wyniki pozwalają zaklasyfikować do jednego ze stadium zaawansowania. Każde stadium charakteryzuje się odmiennym rokowaniem jak i metodami leczenia.