Wybór najbardziej odpowiedniej metody leczenia zawsze powinien zależeć od decyzji kobiety i jej lekarza prowadzącego. W stadium przeinwazyjnym choroby zabiegi są mało dolegliwe dla pacjentek i nie wiążą się z utratą płodności. Kiedy rak jest w tzw. stadium in situ, gdy proces nowotworowy ograniczony jest jedynie do nabłonka możliwe są następujące metody leczenia:

• konizacja, która jest nie tylko metodą pogłębionej diagnostyki, ale również metodą leczniczą, szczególnie u kobiet w wieku rozrodczym
• chirurgia laserowa
• kriochirurgia, czyli zamrażanie komórek nowotworowych i zmian przedrakowych
• usunięcie zmian za pomocą pętli elektrycznej (LEEP)

W inwazyjnych stadiach choroby, kiedy rak przekracza błonę podstawną nabłonka i nacieka głębsze tkanki szyjki macicy, a także narządy sąsiadujące z macicą, możliwości leczenia są znacznie bardziej dolegliwe dla pacjentek i niestety również znacznie mniej skuteczne. Dlatego tak ważne jest wczesne wykrycie choroby, które gwarantuje pełne wyleczenie. W zaawansowanym raku szyjki macicy możliwe są trzy metody leczenia:

• metodą chirurgiczną,
• radioterapią
• chemioterapią

Metoda chirurgiczna jest stosowana najczęściej. Zabieg polega zwykle na tzw. histerektomii, czyli usunięciu macicy wraz z sąsiadującymi węzłami chłonnymi. Zazwyczaj usunięcie jajników nie jest konieczne. Jeśli jednak, ze względu na stopień zaawansowania choroby, chirurg będzie musiał usunąć przydatki, pacjentka powinna zacząć stosować odpowiednią terapię hormonalną, aby zapobiec przedwczesnej menopauzie.

Radioterapia, we wczesnym stadium rozwoju choroby, jest równie skuteczna, jak zabieg chirurgiczny. Jednak ze względu na poważne efekty uboczne, wiążące się między innymi z utratą funkcji jajników, stosuje się ją w przypadkach, gdy zabieg operacyjny okazuje się niewystarczający np. w związku z przerzutami do węzłów chłonnych.

U pacjentek z rakiem szyjki macicy stosuje się naświetlania zewnętrzne i wewnętrzne. Aby poddać chorą radioterapii wewnętrznej, w znieczuleniu ogólnym wprowadza się do szyjki macicy jeden lub więcej aplikatorów, w których następnie, na ok 1-2 dni, umieszcza się źródło promieniowania. Dokuczliwymi skutkami ubocznymi naświetlania mogą być nudności lub wymioty, zmęczenie, biegunka. Lekarz może wówczas przepisać odpowiednie leki, które złagodzą te dolegliwości.

Chemioterapię stosuje się przede wszystkim u pacjentek poddawanych radioterapii, u których ryzyko nawrotu choroby jest wysokie, a także u pacjentek z rozprzestrzenioną chorobą nowotworową lub z nawrotem. Chemioterapia opiera się na leczeniu tzw. cytostatykami, czyli substancjami działającymi toksycznie na komórki nowotworowe, które charakteryzują się szybkimi podziałami. Niestety leki te uszkadzają również inne szybko dzielące się, zdrowe komórki m.in. szpik kostny, błony śluzowe, komórki włosów. W czasie chemioterapii możliwe są skutki uboczne takie jak  anemia, nudności i wymioty, czy łysienie.